Πάρις

Ποιος είναι ο δειλός κλέφτης της ομορφιάς των Αχαιών;

Πάρις Αλέξανδρος.
Αυτάρεσκος και επιδεικτικός, με υπερβολική εκτίμηση των δυνάμεων του, υπερφίαλος αδύναμος ψυχικά, με παρδαλές ενδυμασίες στον ώμο, ξίφη, τόξα και δόρατα προκαλεί τους Αχαιούς για να τραπεί , άμα τη εμφανίσει του Μενέλαου σε άτακτον φυγή.
Που βασίζει ο πρίγκιπας της Τροίας την πρόκληση και την τζάμπα μαγκιά;
Μα φυσικά στην «πίστη» την οποία έχει προσαρτήσει αναγκαστικά κοντά του και την διατυμπανίζει εκκωφαντικά.
Τα “πιστά παιδιά” των φοντεμανταλιστικών θρησκειών μαχόμενοι «υπέρ πίστεως» ντυμένοι σαν Αλέξανδροι προσπαθούν να εντυπωσιάσουν ,
αλλά με γνώσεις κλεμμένες και δανεικές τις οποίες σε βάθος δεν κατανοούν και κανένα πλάτος.
«Πιστεύουν στον δικό τους αληθινό θεό» και μοναδικό, φανατίζονται ,κοιμούνται με μια «γυναίκα» που δεν τους ανήκει και την οποία δεν μπορούν να υπερασπιστούν αποτελεσματικά.
Η πίστη δεν κάνει τους ανθρώπους αξιόπιστους και ικανούς γιατί αποτελεί εμμονή, αδυναμία και νοσηρότητα της αριστερής δουλικής, σε «θεούς» , υποταγής.
Η γνώση κάνει τους ανθρώπους αρμονικούς ,όταν είναι ένωση της δεξιάς και της αριστερής πλευράς.
Ζευγάρωμα ναγουάλ, ενέργειας  και τονάλ, ύλης. Αρμονία σκέψεων ,αποφάσεων και δράσεων.
Αχιλλέας ! Ο πολεμιστής της τιμής!
Αλέξανδρος Αχιλλέας!
Ο ηγέτης των Ελλήνων υπέρ της πολιτιστικής ενωτικής γραμμής.
Πάρις Αλέξαντρος, ο άναλκις πιστός προσκυνητής.
Ο Αχιλλέας πολέμησε για την τιμή του πολεμιστή. Ήταν ο μόνος που δεν είχε κάνει όρκο στους γάμους της Ελένης και δεν ήταν υποχρεωμένος να συμμετέχει.
Ο Αλέξανδρος του Φιλίππου πολέμησε για την παγκοσμιότητα του Ελληνισμού που χωρίς αυτόν θα είχε χαθεί.
Ο Πάρις Αλέξαντρος παρ όλη την ικανότητα του στην λογοκλοπή , την κλεψιά δεν ήξερε να πολεμά.
Πρέπει να διεκδικήσει ένας άντρας το Δ του , να το ενσωματώσει με την κατάλληλη δική του γυναίκα δίπλα του για να μπορεί ως πραγματικός άνδρας , να μάχεται και να νικά.
Η πίστη του θα τον σώσει από τα χέρια του Μενέλαου προσωρινά. Αλλά, η αξιοπιστία του μια για πάντα θα χαθεί με την υπό της Αφροδίτης, την απαγωγή.
Όλοι οι πιστοί όλων των θρησκειών βλέπουν οράματα και θαύματα και εξαφανίζονται από τα πεδία των μαχών. Σώζονται παρά τρίχα από την αποκεφαλιστική του Μενέλαου λαβωματιά.
Εξοργισμένη η Ελένη θα τολμήσει να αντιμιλήσει στην θεά, που την προτρέπει να πάει κοντά του ξανά.
“Άφησε τον δρόμο των θεών και βάδισε τον δρόμο των ανθρώπων ”
, της λέει …για να καταλήξει μετά από λίγο στου Πάρη την αγκαλιά προσωρινά.
Ελένη προς την Αφροδίτη:
“δ’ ἀπόεικε κελεύθου,
μηδ’ ἔτι σοῖσι πόδεσσιν ὑποστρέψειας Ὄλυμπον,
ἀλλ’ αἰεὶ περὶ κεῖνον ὀΐζυε καί ἑ φύλασσε,
εἰς ὅ κέ σ’ ἢ ἄλοχον ποιήσεται ἢ ὅ γε δούλην.
κεῖσε δ’ ἐγὼν οὐκ εἶμι• νεμεσσητὸν δέ κεν εἴη• 410″

Γ Ιλιάδος

Σας ασπάζομαι Αστραία